ROZDZIAŁ 5

Przeszłam przez próg do głównego holu lotniska, czekając na jakąkolwiek reakcję przyjaciółki na to, co przed chwilą ode mnie usłyszała. Odwróciłam się i spojrzałam na nią, a ta szeroko się uśmiechała. To chyba nie było takie zabawne, upicie się i wylądowanie w łóżku z obcym, który okazuje się być kolegą kuzyna z drużyny.

Lot był długi, ale opowiedzieć o tym odważyłam się dopiero gdy wychodziłyśmy z samolotu. Tak jak było postanowione, leciałyśmy razem do Barcelony.

- Wiedziałam, że tęskniłaś za tą całą swoją Hiszpanią, ale że aż tak? To znaczy, za tym klimatem, imprezami, facetami... - Próbowała się nie śmiać.

- On jest Niemcem - odpowiedziałam dość poważnie.

- Kto jest Niemcem? - Usłyszałam przed sobą głos kuzyna, który już zabierał torbę Amelie i moją walizkę na kółkach.

- Przygoda Mai jest Niemcem - zachichotała, a ja automatycznie zmierzyłam ją wzrokiem. Wcześniej coś wspomniałam, że Eric wie o tym, że nocowałam u kogoś, ale pominęłam fakt, że on sam ma dwóch podejrzanych.

- Tak myślałem! - zawołał i gdyby miał wolne dłonie, pewnie by w nie klasnął. – A ty wiesz jak on się na ciebie wtedy patrzył wieczorem? I słyszałem, że go ostatnio laska zostawiła.

- Jeny, Eric.. A czego ty w życiu nie słyszałeś? – Wywróciłam oczami.

- Za wiele byś chciała wiedzieć… - Bronił się Bartra. Wyszliśmy z lotniska i na parkingu zapakowałyśmy się w jego samochód. Mój kuzyn zawiózł nas do mojego mieszkania, gdzie na razie miała zatrzymać się Amelie. Jutro dopiero miała mieć spotkanie z agentką, z którą ja pracowałam. Miała już dla niej pewne propozycje i ona sama nie mogła się tego doczekać.

- Tu jest odjazdowo… - wypowiedziała Amelie, gdy tylko weszłyśmy do mieszkania. Zostawiła swoją walizkę obok drzwi i weszła w głąb, by sobie wszystko obejrzeć.

- Prawda? Od razu zakochałam się w tym miejscu! Jest świetne. – Zamknęłam drzwi za nami i sama wciągnęłam swoja walizkę po schodkach na antresolę. – Jestem pewna, że Cecilia znalazła też coś odpowiedniego dla ciebie.

- Ja też mam taką nadzieję. Nie chcę ci długo siedzieć na głowie – odpowiedziała i usiadła na kanapie.

- Spokojnie. Możesz zostać ile będziesz potrzebować – zawołałam do niej z góry. Postawiłam walizkę tuż przy szafie i wróciłam na dół. – Zostawię ci na jutro zapasowe klucze, a o dziesiątej przyjedzie po ciebie Cecilia. Ja obiecałam, że jutro pojadę do Sant Jaume.

- Nie martw się mną. Dam sobie radę. – Uśmiechnęła się. – Opowiedz mi więcej o tym chłopaku! – Prawie podskoczyła. Ja nalałam soku do szklanek i dołączyłam do niej na kanapie. – Przystojny? – zapytała, a ja się zaśmiałam. – No co?

- Powiem, że jest niczego sobie.. Ale jest młodszy i od razu mówię, że nic z tego nie będzie! – powiedziałam, a ona spojrzała na mnie podejrzliwie. – Am, nie! Nie ma mowy.

- Młody, przystojny.. Sportowiec! Musi być dobry. – Poruszyła cwaniacko brwiami. – Poza tym, kiedy ostatnio kogoś miałaś?

- Dawno i szczerze nie potrzebuję.. – westchnęłam.

- Jasne, jasne.. Tylko tak mówisz, a podświadomie myślisz co innego – dodała i upiła łyk soku.

- Poczekaj, bo zaraz ja zacznę ci kogoś szukać. – Pchnęłam w nią małą poduszką.

- Możesz.. – Uśmiechnęła się szeroko. – Przyjechałam tu z myślą, że będziesz już dla mnie miała jakiegoś gorącego Hiszpana. Miałam nadzieję, że to będzie to już w pakiecie pracy tu! – Zaśmiała się.

- Coś da się zrobić. – Pokazałam jej język. Sok postanowiłyśmy zamienić na coś lepszego i mocniejszego. Wyjęłam z szafki dwa kieliszki i wino, po czym dalej zajęłyśmy się rozmową o facetach, pracy i nowym miejscu.

Większość dnia spędzona z ciocią, wujkiem i krewnymi mieszkającymi w tej samej miejscowości było naprawdę dobrym pomysłem. U każdego coś się pozmieniało, a ja o tym nie wiedziałam. Dużo rozmawiałam i żartowałam z młodszymi kuzynami, a ciotkom musiałam opowiedzieć wszystko co się działo w Stanach. Czy nie mam tam czasem kawalera, co u mojego brata i tak dalej.

Do Barcelony wróciłam popołudniowym pociągiem i prosto ze stacji poszłam do sklepu na małe zakupy. Nie mieszkałam tu długo i w lodówce były tylko podstawowe produkty. Szafki niestety świeciły pustkami. Pogoda była świetna, więc wybrałam spacer. Kupiłam kilka paczek makaronów, sosy, trochę mrożonek i słodycze. Coś by czasem mieć do szybkiego przygotowania.

Byłam już niedaleko swojego budynku, kiedy zauważyłam naprzeciw znajomą postać. Blondynka, pchająca wózek z maleńką dziewczynką. Od razu mnie zauważyła i zaczęła radośnie machać.

- Maia! Cześć! Jak miło cię widzieć. Co tutaj robisz? – Blondynka na chwilę oderwała się od wózka by mnie mocno przytulić.

- Raquel. – Uśmiechnęłam się i po chwili spojrzałam na jej córeczkę, która szczerze była mieszanką jej i Ivana. – A to pewnie nasza mała buntowniczka – zwróciłam się do niej, ale mała uśmiechnęła się tylko nieśmiało i wbiła mocniej w oparcie wózka. – Wprowadziłam się niedawno. – Wskazałam na najbliższy budynek, a tamta zrobiła wielkie oczy.

- Naprawdę?! A to niespodzianka. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – My mieszkamy tam. – Wskazała dwa budynki dalej. – A Marc w tym tutaj. - Pokazała na ten blok, który był pomiędzy moim i ich. Jedynie rozchyliłam usta. Nagle zrozumiałam dlaczego od początku to miejsce wydawało mi się przyjemnie znajome. Byłam tu już, uciekając o poranku z mieszkania młodego bramkarza! Tamte dwa bloki miały wejścia od drugiej strony osiedla, dlatego od razu na to nie wpadłam. W tej chwili byłam na siebie cholernie zła. Gdybym od razu się zorientowała, bardzo przemyślałabym wtedy mieszkanie tutaj.

- Wow. To świetnie – zawołałam z udawanym entuzjazmem najlepiej jak tylko potrafiłam.

- Powinnaś do nas wpaść wieczorem. Usiądziemy, napijemy się dobrego wina – zaproponowała Hiszpanka.

- Z chęcią, ale teraz pomieszkuje u mnie przyjaciółka i nie chcę jej zostawiać samej. – Próbowałam się jakoś wybronić.

- Zabierz ją ze sobą! – Uśmiechnęła się szeroko. – Ivan i tak już zaprosił twojego kuzyna i Melissę, więc nie będziemy sami – dodała. – Nie macie wyjścia! Widzimy się później. Może być dziewiętnasta? – zapytała, a ja pokiwałam głową. – To do zobaczenia! – zawołała i ruszyła dalej przed siebie, pchając wózek z małą Altheą.

Szybko udałam się w stronę swojego bloku i pognałam do swojego mieszkania, w którym na szczęście była już Amelie. Weszłam do środka, a ona zerwała się z kanapy, którą wcześniej okupywała z pilotem do telewizora w dłoni.

- Hej, trzeba było powiedzieć to wyszłabym po ciebie. Pomogłabym ci z tymi siatkami! – powiedziała na dzień dobry i zabrała się za rozpakowywanie ich. – Jak u rodziny?

- Wszystko dobrze, ale mów jak spotkanie z Cecilią?

- Świetnie! Mam już zaklepane mieszkanie. Całkiem niedaleko i w dobrej cenie. Co prawda nie taki luksus jak tu, ale bardzo mi się podoba! Muszę jeszcze tylko wpłacić zaliczkę i od następnego poniedziałku mogę wnosić tam swoje manatki. – Rozpromieniła się. – I miałam ci przekazać kopie umów o te dodatkowe mieszkania socjalne. – Wskazała na granatową teczkę z logiem firmy, dla której pracowała agentka nieruchomości.

- O, świetnie. Będziemy musiały tam pojechać i trochę to ogarnąć. Oscar kogoś ma nam przysłać  pod koniec tygodnia, a z Niemiec mają przyjechać odrobinę później. Damy radę z twoim mieszkaniem i tamtymi. – Uśmiechnęłam się. Prosiłam agentkę by pomogła mi też w poszukiwaniu dwóch dodatkowych mieszkań, w których zamieszkają pracownicy ze Stanów i Niemiec, którzy mają pomóc w skompletowaniu nowej ekipy. Dla mnie to wielkie odciążenie, a dla nich dobrze płatny wyjazd w delegacje. – I mamy zaproszenie na dzisiejszy wieczór.

- Tak? Do kogo?

- Opowiadałam ci, że poznałam znajomych Marca na chrzcinach. To młode małżeństwo, Ivan i Raquel. Okazało się, że mieszkają dwa bloki dalej. Będzie też Mel i mój kuzyn. W końcu może poznasz tego sławnego bliźniaka…

- Więc idziemy. – Uśmiechnęła się, ale od razu zobaczyła moją skwaszoną minę. – Nie idziemy? – zapytała niepewnie. – Mówiłaś, że są w porządku. – Sama pewnie na jej miejscu byłabym zdezorientowana.

- Wiesz też kto okazał się moim sąsiadem i tym razem mieszka tylko i wyłącznie budynek dalej? – Zacisnęłam zęby.

- Ryknę śmiechem, gdy powiesz, że ten twój Niemiec. – Wrzuciła sobie do buzi ziarenko winogrona.

- Ej, on wcale nie jest mój! – oburzyłam się i przy okazji cała zaczerwieniłam, a ona naprawdę ryknęła śmiechem, domyślając się, że to co palnęła, okazało się prawdą.

- Jeżeli będzie, to musimy być tam na pewno! Muszę go zobaczyć na żywo. – zaśmiała się. – O której mamy tam być?

- Za półtorej godziny – mruknęłam i włożyłam paczki makaronu do szafki.

- Damy radę. – Am poruszyła tylko brwiami, jakby miała dla mnie jakiś iście szatański plan. Ja miałam tylko nadzieję, że w mieszkaniu Rakiticiów spotkam tylko Marca i Melissę.

Ubrana w jasnoniebieską koszulę, włożoną w wytarte jeansy i granatowe baleriny wyszłam z mieszkania i zamknęłam za sobą drzwi. Na klatce czekała już na mnie Amelie, ubrana w materiałowe czarne spodnie i szarą bluzkę z krótkim rękawkiem. W rękach trzymała wino, które wzięłyśmy ze sobą by nie iść do nich pierwszy raz na pusto. Wyszłyśmy z budynku, a ja przez całą drogę do ich bloku modliłam się, by nie spotkać tam Marca. Wiedziałam, że będzie niezręcznie…

Tak jak byliśmy umówieni, pod ich klatką czekał na nas mój kuzyn i Melisa. W Barcelonie akurat była mama Mel, więc została w domu z Galą. Przedstawiłam ich sobie z Amelie i wspólnie zadzwoniliśmy do domofonu. Drzwi otworzył nam Ivan i zaprosił na górę. We czwórkę powędrowaliśmy na odpowiednie piętro, a w progu ich mieszkania czekała już na nas Raquel z Altheą na rękach. Zaprosiła nas od razu do dużego pokoju, gdzie na wstępie gospodarz zaproponował nam wachlarz win chorwackich i hiszpańskich. Całe szczęście, że do otwarcia biura miałyśmy jeszcze kilka dni, więc nie musiałyśmy rano wstawać… Do siebie też miałyśmy blisko.

Usiedliśmy i na początku panowie sami narzucili temat piłki, a później chwilę rozgrzebaliśmy kwestię mojej przeprowadzki i już prawie gotowego biura.

Po drugiej lampce wina, poczułam jak lekko zakręciło mi się w głowie, więc wyszłam na balkon i usiadłam na niskiej ławeczce, którą tam mieli. Dopiero po chwili mogłam wstać i podejść do barierki. Postałam tam przez kilka minut, gdy usłyszałam, że w środku podniósł się głos, ale nie zwróciłam na to nawet uwagi. Musieli wejść na jakiś dyskusyjny temat. Minęły kolejne minuty, a ja usłyszałam, że ktoś wychodzi do mnie na balkon. Pomyślałam, że to Melissa albo Amelie, sprawdzić czy już ze mną w porządku, ale zamiast nich, zobaczyłam wysokiego blondyna z lekkim uśmiechem na twarzy. Moje modły wcale nie zostały wysłuchane. Właśnie dlatego nie chciałam tu przychodzić. To było bardzo prawdopodobne, że go tutaj spotkam. Widać, że gospodarz i Marc byli naprawdę dobrymi przyjaciółmi. W szczególności, że mieszkają budynek obok siebie, a codziennie trenują razem w klubie.

- Wyszedłem się przywitać – powiedział spokojnym głosem i oparł się obok mnie. – Podobno jesteśmy teraz sąsiadami  - dodał.

- Tak wyszło. – Skinęłam głową. – Dziękuję za bransoletkę. Nie miałam pojęcia, że ją zgubiłam – przypomniałam sobie. Skoro już tu stał, nie mogłam zamilknąć albo odwrócić się na pięcie.

- Znalazłem ją wtedy w pościeli, zanim wyszedłem – powiedział, a ja jak na zawołanie zrobiłam się czerwona. – Wsadziłem do kieszeni kurtki i wyszedłem. A później już tylko spotkałem cię u Bartry – dodał uśmiechnięty. Nie wiedziałam czy nawiąże do tego, że rano tak po prostu zwiałam gdy spał czy nie… Ale gdyby to zrobił, pewnie cała bym się spaliła.

- Trochę głupio wyszło, prawda? – Skrzywiłam się. Nie chciałam tego tematu, a sama go zaczęłam.. – Przepraszam, Marc…

- Gdzie zniknęliście? Wracajcie już! – W progu balkonu pojawiła się Raquel. Popatrzyłam tylko na Niemca, a on wskazał bym pierwsza weszła do środka. Czyli temat się urwał. Albo kiedyś czeka mnie kontynuacja albo oboje przemilczymy sprawę i wszystko rozejdzie się po kościach. Zdecydowanie wolałam tę drugą opcję.

Gdy weszłam do środka, od razu napotkałam przenikliwe spojrzenie mojej przyjaciółki. Wcześniej zapowiadała, że z chęcią zobaczy na żywo Marca no i go ma… Uśmiechała się pod nosem. Czyli będę miała kolejną osobę do kolekcji, która będzie przypinała mu metkę „mojego”, tak samo jak robił to Eric. 

***

Kto już wrócił do szkoły, a kto jeszcze się obija? :)