ROZDZIAŁ 2

   Myślałam kiedyś, że zacznę studiować w Barcelonie jakiś nudny kierunek, z którego nic nie będę miała i na boku będę pracować jako kelnerka lub zostanę pomagać w cukierni ciotki. Tymczasem skończyłam Uniwersytet Kalifornijski w San Diego na kierunku organizacja i zarządzanie, będąc już współwłaścicielem  Morera  Motors, firmy produkującej części samochodowe dla wielu znanych marek oraz tańsze odpowiedniki, w które zaopatrują się nawet zwykli mechanicy do swoich warsztatów.

  Nigdy nie pomyślałabym, że tak odmieni się moje życie. Gdyby ktoś powiedział mi coś takiego osiem lat temu, wyśmiałabym go. Jedyne co miałam to dom na obrzeżach Barcelony, który ojciec kupił matce, gdy dowiedział się o ciąży oraz pełne konto comiesięcznego kieszonkowego, z którego korzystałam naprawdę w poważnych sytuacjach. Nie chciałam jego pieniędzy. Gdybym sama na nie zapracowała, byłabym wtedy z siebie dumna.

Co miesiąc część z nich przelewałam na jakąś organizację charytatywną i wtedy wiedziałam, że trafiają one tam gdzie są potrzebne.

Dom mojej mamy lata stał pusty i w końcu w wieku szesnastu lat, postanowiłam go wyremontować za pieniądze od ojca i wynająć. Mieszkało w nim młode małżeństwo do momentu ich przeprowadzki za granicę. Wtedy właśnie Marc wyszedł z La Masi i potrzebował mieszkania, więc zaproponowałam mu by się tam wprowadził. Wtedy wiedziałam, że mieszkanie będzie w dobrych rękach.

  Teraz w tym domu mieszkał wraz ze swoją dziewczyną i córeczką. Cieszył mnie fakt, że mała Gala będzie dorastać w tym samym domu co ja przez kilka pierwszych lat.

   W tym momencie zamiast obsługiwać klientów w sklepie, tak jak przewidywałam, podpisuje stos dokumentów i oglądam wstępny wizualny plan nowego biura w Barcelonie, wykonany przez znajomych architektów. Znaleźliśmy już miejsce i pozałatwialiśmy wstępne formalności, a za kilka dni mam już tam polecieć.

- Puk, puk. – Usłyszałam głos mojego brata, który jednocześnie zastukał w szklane drzwi. – Jak tam? – Wszedł z rękami w kieszeni  i usiadł na fotelu naprzeciw.

- Hej. – Uśmiechnęłam się. – Właśnie oglądam wnętrze nowego biura. – Przesunęłam monitor w jego stronę. Na ekranie włączona była prezentacja z trójwymiarowym projektem. – Za kilka dni wejdzie ekipa i zaczną się prace.

- Jesteś całkowicie pewna, że dasz radę? – Spojrzał na mnie z troską.

- Nie dziwiłabym się, że się martwisz, gdybym miała otwierać ten oddział w środku afrykańskiej dżungli, ale to tylko Hiszpania. Będę tylko za oceanem  – zaśmiałam się. – Poza tym, nie martwiłeś się tak o naszych pracowników, gdy wysyłałeś ich do prowadzenia naszych pozostałych filii.

- Tamci nie byli moją siostrą  – odparł pewnie, a ja poczułam się z tym naprawdę miło. – Myślałaś już o tym czy chcesz kogoś zabrać tam ze sobą?

- Chciałabym zrekrutować nową ekipę, ale tak… Myślałam nad jedną osobą  – powiedziałam i w tym momencie do gabinetu zajrzała Amelie.

- Przepraszam, nie chcę wam przeszkadzać, ale chciałam zapytać czy czegoś jeszcze nie potrzebujesz, bo wychodzę. – Zwróciła się do mnie, a ja spojrzałam na zegarek. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że już dawno minęła siedemnasta i również powinnam się zbierać.

- Nie, w porządku. Do zobaczenia wieczorem. – Uśmiechnęłam się, a ona skinęła głową i pomachała do nas.

- Amelie wie o nowym oddziale, wie, że będzie on w Hiszpanii, ale jak rozumiem, jeszcze nie powiedziałaś jej o swoim wyjeździe?

- Nie wiedziałam jak. – Skrzywiłam się. – Dlatego chcę to zrobić dziś wieczorem na przyjęciu i przy okazji zapytać czy nie chciałaby się ze mną przenieść. Bez niej tam zginę  – zaśmiałam się.

- Przyjaźnicie się, więc całkowicie rozumiem. Poza tym, z tego co wiem to nie ma nikogo, więc nic nie stoi jej na przeszkodzie  – powiedział i się podniósł. – Czas i na mnie, jeżeli nie mam być spóźniony i tobie też radzę już uciekać. Muszę zadzwonić do Jasona by po mnie podjechał.

- Emmmm… Zadzwoń lepiej po taksówkę. – Wyszczerzyłam się, jakbym coś przeskrobała. – I na przyjęcie odwiezie was drugi szofer  – dodałam, a ten spojrzał na mnie pytająco. – Pożyczyłam sobie dziś Jasona i wysłałam go na lotnisko po Erica. Dostał kilka dni wolnego, więc go zaprosiłam.

- Przypomnij mi, dlaczego mam dwóch szoferów? – westchnął rozbawiony.

- Richard wozi Veronicę, czasem i ciebie, a Jason jest twoim kierowcą, ale.. Ale czasem ulega także i mnie  – wytłumaczyłam bardzo spokojnie i bardzo wolno, a Oscar tylko się zaśmiał i pożegnał.

   Już w progu uwiesiłam się na szyi swojego kuzyna, mocno go przytulając na powitanie. Czekał na mnie cierpliwie w mieszkaniu, gdy ja kończyłam podpisywać te głupie sprawozdania. Zaprosiłam go, bo wybierałam się na pewien bal charytatywny, a nie miałam partnera. Zawsze stroniłam od takich wydarzeń, ale od małych lat byłam zwolennikiem celów charytatywnych, więc tym razem dałam się namówić. Poza tym Eric się zgodził, więc mogłam iść.

   Ubrana w granatową, wieczorową suknię wyszłam z pokoju i zabrałam swoje kolczyki z komody w korytarzu. Przez otwarte drzwi do łazienki zobaczyłam swojego kuzyna, stojącego przed lustrem w czarnym garniturze.

- Hej, kim jesteś i co zrobiłeś z Ericiem? – zaśmiałam się, opierając o framugę drzwi.

- Bardzo zabawne. – Spojrzał na mnie. – Bardzo skutecznie namówiłaś mnie, żeby nie powiedzieć, że zmusiłaś bym tam z tobą poszedł, a teraz się naśmiewasz.

- Ja się wcale nie naśmiewam! Wyglądasz świetnie! – Podeszłam i poprawiłam klapy jego marynarki. – Twojego brata częściej widzę tak ubranego, jednak ty to rzadkość. Pasuje ci!

- A dziękuję bardzo  – zaśmiał się. – Ty też wyglądasz jak milion dolarów.

- Może coś poderwiesz! – Wyszczerzyłam się.

- Chyba z obsługi. To nie moje progi. – Pokręcił głową.

- Skąd wiesz? Może oczarujesz jakąś młodą miliarderkę, która porwie cię na wyspy Bora Bora.

- Chyba Bara Bara – zażartował, a ja się zaśmiałam i pokręciłam głową.

- Wiesz, pomyślałam tak sobie, że może zostaniesz jeszcze kilka dni i razem polecimy do domu, hmm?

- Taki miałem zamiar – powiedział jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Spojrzałam na niego pytająco, bo przecież nic nie wiedział. – Dobrze, że to ja cię na tym przyłapałem, a nie Marc, bo już byś nie żyła. Dostałaś zaproszenie na chrzciny Gali, sam widziałem je na lodówce – skończył, a ja aż zakryłam buzię. Zapomniałam! Ostatnio miałam tyle na głowie w związku z pracą i przenosinami do Barcelony, że na śmierć zapomniałam o najważniejszej sprawie. Mojej przyszłej chrześnicy!

- Chciałam przylecieć i zrobić wszystkim niespodziankę… Matko, Eric, naprawdę ci dziękuję! – Uśmiechnęłam się do niego. – Jeżeli jesteś gotowy to możemy wychodzić. Nasz osobisty szofer na nasz czeka!

- Nasz Oscara osobisty? – Uniósł brew.

- Czepiasz się szczegółów, Bartra! – jęknęłam i wyszłam z łazienki, a on zaraz za mną.

   Przeszliśmy przez deptak, wyścielony czerwonym dywanem, jakby miała tu przylecieć zaraz sama królowa Elżbieta i weszliśmy do budynku, w którym mieściła się olbrzymia sala bankietowa. Po drodze byliśmy niejednokrotnie oślepiani blaskiem fleszy. Nie zatrzymaliśmy się ani na sekundę, bo nie cierpiałam tego, a wiedziałam, że mojemu kuzynowi też by się to nie spodobało. Pośród gości odnaleźliśmy Oscara i Veronicę, przywitaliśmy się i zaszyliśmy się wspólnie w jednym kącie. Co chwilę jednak ktoś do nas podchodził, by się zapoznać, porozmawiać i wykupić sobie możliwość przyszłościowej współpracy.

  Troszeczkę później dołączyła do nas Amelie, która w czerwonej sukience wyglądała bajecznie. Chciałam zabrać ja na bok i porozmawiać o wyjeździe, ale ciągle nam coś przeszkadzało. To główny kierownik podszedł się przywitać, to właściciel sąsiedniej firmy, to nasz udziałowiec… W końcu ogłoszono aukcję, na której wykupiłam obraz. Stwierdziłam, że spodoba się cioci, więc go jej sprezentuję. Następnie poproszono wszystkich na uroczystą kolację i znów nie było kiedy porozmawiać. Z jednej strony byłam zła, a z drugiej… Wiedziałam, że miałam więcej czasu by ułożyć sobie w głowie to, co chcę powiedzieć.

  Dopiero godzinę później, jakimś cudem znalazłam się z nią sam na sam w łazience przy umywalkach. Wiedziałam, że to raczej nie jest odpowiednie miejsce, bo powinnyśmy siedzieć przy barze i pić drinki, ale nie wiedziałam, czy dziś taka sytuacją mogłaby się powtórzyć.

Amelie właśnie poprawiała swoje rzęsy, strojąc do lustra miny, a ja wycierałam dłonie.

- Wiesz, tak sobie ostatnio myślałam… - zaczęłam. – Masz jakieś poważniejsze plany na najbliższy czas? – zapytałam. Miałam w głowie tyle wersji, a i tak pewnie pójdzie to jeszcze inaczej.

- Oczywiście  – zaśmiała się i spojrzała na moje odbicie. – Praca w Morera Motors na stanowisku sekretarki pani wice prezes – dodała roześmiana, a ja uśmiechnęłam się lekko.

- No właśnie. Amelie, chodzi o tą nową filię. Wiesz, że będzie ona w Barcelonie. Takie moje oczko… Ustaliłam z Oscarem, że ja się nią zajmę i tam wyjadę  – powiedziałam, a dziewczyna zrobiła zdziwioną minę. – I chciałabym zapytać czy przeniesiesz się tam ze mną?

- Zaskoczyłaś mnie – wydusiła z siebie. – Nie myślałam, że będziesz chciała wyjechać i szczerze mnie to zszokowało, ale… Naprawdę nie wiem co mam powiedzieć!

- Nie naciskam cię. Przyjaźnimy się i chciałabym cię mieć tam ze sobą, ale z drugiej strony, to twój wybór. – Uśmiechnęłam się lekko. – I przepraszam cię, że wcześniej ci nie powiedziałam. Nie wiedziałam jak zareagujesz. – Skrzywiłam się.

- Jestem zszokowana i masz rację… Trochę zła – westchnęła.

- Wiem, że masz tutaj swoje życie i zrozumiem jeżeli odmówisz. – Zrobiłam krok w jej stronę. – Ja wylatuję za trzy dni, ale ty masz jeszcze sporo czasu do namysłu. – Skinęłam głową i usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Wyjęłam go z torebki i spojrzałam na wyświetlacz. Był to Oscar. Pewnie już nas szukali.

- Postaram się odpowiedzieć szybko. – Usłyszałam słowa Amelie, która posłała mi lekki uśmiech. – I bardzo cię proszę, zmień minę, bo masz to już za sobą – zaśmiała się, a ja sama się lekko rozluźniłam. Zależało mi. – I wracajmy już – dodała i pociągnęła mnie za sobą. Wróciłyśmy na salę i odnaleźliśmy resztę.

- W końcu jesteście. – usłyszeliśmy głos Very. – Chłopaki już się bali, że zaginęłyście – dodała ze śmiechem.

- Albo poderwałyście przystojnych kelnerów i jesteście już w drodze na Hawaje! – zażartował Oscar, a my się zaśmiałyśmy.

- Fakt, jest na co popatrzeć, ale jeżeli się nie mylę to Eric miał dziś podrywać kelnerki. – Wyszczerzyłam się do kuzyna, a on zmierzył mnie wzrokiem. – Oj, nooo… - zaśmiałam się i podeszłam do niego, łapiąc go pod ramię i przytulając się.

- Tak właściwie to my będziemy się zbierać. Zaczyna mnie boleć głowa i wolałabym się już położyć. – oznajmiła Veronica, a mój brat jej przytaknął.

- Jeżeli wy, to my też. – Wzruszyłam ramionami. – Nie ma tu nikogo ciekawego, a poza tym wiecie jak uwielbiam takie przyjęcia… - Wywróciłam oczami.

- No tak, o tym już wszyscy wiedzą! – odparł Oscar i całą piątką ruszyliśmy do wyjścia. Amelie postanowiła, że zabierze się z Oscarem i Verą, bo jadą w tą samą stronę. Odjechali jako pierwsi, a my czekaliśmy aż Janson podjedzie pod wejście.

- Jednak miałaś rację, takie przyjęcia są męczące – westchnął.

- Eric, zapamiętaj sobie, że ja mam zawsze rację. Nie dosyć, że jestem kobietą to jeszcze starszą – zaśmiałam się. – To są moje argumenty  – dodałam.

- Prawie zapomniałem jak bardzo mi cię brakowało... – Uśmiechnął się do mnie ironicznie i w tym samym czasie podjechał nasz samochód. Kuzyn otworzył mi drzwi i razem wsiedliśmy na tylne siedzenie.

- I jak przyjęcie? – zapytał Janson, spoglądając we wsteczne lusterko. Bardzo lubiłam tego człowieka, był niezwykle przyjazny i dzieliliśmy wspólne tematy. Jego córka studiuje w Barcelonie, więc łączył nas temat Hiszpanii. Lubiłam go dużo bardziej niż drugiego szofera mojego brata, bo Richard był typowym służbistą, były policjant, typowy ochroniarz. Dlatego to on przypadł do jeżdżenia z Veronicą. Oscar martwił się o nią, więc zatrudnił najlepszego. Jenson też jest byłym mundurowym, ale tak tego nie okazywał.

         - W porządku. Nie było źle – odparłam i oparłam głowę o zagłówek. – Ale i tak to nie dla mnie.

         - Jak zwykle  – zaśmiał się mężczyzna. – Prosto do mieszkania?

         - Tak, a później jesteś wolny. Richard zajął się Oscarem i Veronicą  – odparłam. – Na dniach polecę do Barcelony, może chciałbyś coś przekazać córce?

         - To miłe, ale porozmawiam z żoną i dam znać. Dziękuję. – Skinął głową i ruszył na zielonym świetle. Niedługo później byliśmy już pod moim blokiem mieszkalnym, podziękowaliśmy i pożegnaliśmy się z Jansonem. Weszliśmy do środka i wyjechaliśmy windą na odpowiednie piętro. W mieszkaniu każde z nas skierowało się do swojego pokoju. Przebrałam się w swoją piżamę, zmyłam makijaż i położyłam się do łóżka. Jeszcze raz zaczęłam się zastanawiać nad moim powrotem do Hiszpanii. Choć będzie mi brakować niektórych rzeczy tutaj, to jestem pewna przeprowadzki. W końcu tam jest wszystko za czym naprawdę tęskniłam. Szczerze, już nie mogłam się doczekać, by zobaczyć miny mojej rodziny, gdy powiem im o moich przenosinach.

***

Wakacje, wakacje.. Taki pracowity czas! Ale jest drugi rozdział :)